ინგა ბერაძე: “ამ თემას ათეული წელი ტაბუ ედო – როგორ აღმოჩნდა მონატაცები გოგონა გეგელაშვილების ოჯახში

ინგა ბერაძე: “ამ თემას ათეული წელი ტაბუ ედო – როგორ აღმოჩნდა მონატაცები გოგონა გეგელაშვილების ოჯახშიიყო დრო, როცა პროფესიულ სცენაზე მდგომი პატარა, ლამაზი, ნიჭიერი მომღერალი გოგონა, ინგა ბერაძე, ყველას ატყვევებდა წკრიალა ხმით. მისი ცნობილი კოპლებიანი კაბა და დიდი ბაფთა საბავშვო მოდადაც იქცა. ინგას წარმატება პიკს აღწევდა. დიდ, სამთავრობო კონცერტებზე ნათია კავსაძესთან დუეტში მღეროდა…

გავიდა წლები და მომღერალი სცენაზე პატარა შვილთან, გიგი გეგელაშვილთან ერთად გამოჩნდა – ეს იყო დედა-შვილის პირველი დუეტი საქართველოში. მათი სიმღერა – “საბრძოლო” (“ჰეი, ბიჭებო”) ლამის საბრძოლო ჰიმნადაც იქცა.

დედა-შვილს ტექსტებს და სიმღერებს ინგას ქმარი, დავით გეგელაშვილი უწერდა. დათო, პროფესიით ფიზიკოსი, შემოქმედებითი უნარით ტოლს არავის უდებდა, მაგრამ ყოველთვის კულისებში იდგა. მერე ინგამ თავადაც შექმნა სიმღერები და მადლიერების ნიშნად მას მიუძღვნა.

გასულ წელს ინგა ბერაძეს სცენაზე დგომის 55 წელი შეუსრულდა. საიუბილეო საღამო 15 ოქტომბერს გაიმართა მოსწავლე-ახალგაზრდობის სასახლეში, სადაც შემოქმედებითად აიდგა ფეხი. იქვე გაიცნო მისი ერთადერთი სიყვარულიც. მომღერალი იმ მნიშვნელოვან ეპიზოდებზე გვესაუბრა, რომლებმაც მისი ცხოვრება წარმართა.

– ქალბატონო ინგა, ადამიანის ცხოვრებაში შეიძლება იყოს განსაკუთრებული ეპიზოდი, რომელიც განსაზღვრავს მის ბედს. თქვენს შემთხვევაზე გვიამბეთ.

– მთელი ჩემი შემოქმედებითი და პირადი ცხოვრებაც პიონერთა სასახლიდან იღებს სათავეს. 3 წლიდან დავდიოდი ვოკალის წრეზე, უძლიერეს პედაგოგ ციცინო ციცქიშვილთან, რომელსაც მეორე დედად ვთვლიდი.

ერთხელ სასახლეში შეხვედრა გვქონდა ცნობილ საოპერო მომღერლებთან, ზურაბ სოტკილავასთან და მედეა ამირანაშვილთან. შევასრულე ურთულესი სიმღერა – როსინის “ტარანტელა”. დარბაზი ფეხზე წამოდგა. ქალბატონმა მედეამ დიდი წარმატება მიწინასწარმეტყველა. ზურაბ სოტკილავამ კი პატარა თოჯინა, ქონდრისკაცი მაჩუქა: ეს სუვენირი გერმანიიდან ჩამოვიტანე, ბედნიერების სიმბოლოა, ბედნიერებას მოგიტანსო, მითხრა და დღემდე სათუთად ვინახავ.

მაშინ 10 წლის ვიყავი. იმ დღეს მაყურებელთა რიგებში იჯდა 11 წლის ბიჭი, დათო გეგელაშვილი, რომელსაც ერთი ნახვით შევუყვარდი. იმ სასახლის ინტერკლუბში დადიოდა. მერვე კლასში გავიცანი, როდესაც, ციცინო დეიდას რჩევით, დედამ მეც შემიყვანა ინტერკლუბში. ლიდერი, ინტელექტუალური ბიჭი იყო.

სანამ არ ვიქორწინეთ, დათო თავის გრძნობაზე არ დამლაპარაკებია, თუმცა ეს უჭკვიანესი ბიჭი სიყვარულისთვის ათასგვარ სიგიჟეს ჩადიოდა. ძმაკაცების ამალით დამყვებოდა, საშველს არ მაძლევდა, “მაკონტროლებდა”, არავის მაკარებდა. ხშირად ფიზიკურად უსწორდებოდა ჩემს თაყვანისმცემლებს. ერთხელ სპორტის სასახლეში გალახვას გადაურჩა – ჩემი უცნობი თაყვანისმცემელი, რომელსაც დათო “წაეჭიმა”, თბილისის ჩემპიონი აღმოჩნდა კრივში.

– მოულოდნელად გათხოვდით – დათოს აქტიურობამ გადაწონა თუ რაიმემ მოახდინა პროვოცირება?

– ამას წინ უძღოდა ერთი შემთხვევა, რომელიც არასდროს გამიჟღერებია. ამ თემას ათეული წელი ტაბუ ედო, ოჯახშიც კი არ ვეხებოდით. პირველად “სარკესთან” ვამხელ.

ერთ ზაფხულს ოჯახთან ერთად ვისვენებდი ქობულეთში, სადაც გავიცანი თბილისელი ბიჭი – თბილი, ყურადღებიანი, კარგი პიროვნება. ჩვენი მეგობრობა თბილისშიც გაგრძელდა. დაუახლოვდა ჩემს ყველა ნათესავ-მეგობარს, მათ შორის – დათოსაც. ყველას თავი შეაყვარა. დედაჩემს შვილივით შეუყვარდა. ასევე უყვარდა დათოც, ჩემს თავს ანდობდა. მეც მიყვარდა მეგობრულად.

18 წლისა მუსიკალურ სასწავლებელს ვამთავრებდი. ნოემბრის ერთ სუსხიან დღეს ნაავადმყოფარი წავედი სასწავლებელში, რის გამოც დედა ნერვიულობდა. იმ ბიჭმა დედა დააიმედა, ინგას მანქანით მოგიყვანთო. მომაკითხა თავისი მანქანით ძმაკაცთან ერთად. ჩაგვსვეს მე და ნანიკო გიორგაძე (ციცინო ციცქიშვილის ქალიშვილი), ნანიკო სახლამდე მიაცილეს, მე კი შარაგზაზე გამაქანეს.

გავცდით თბილისს. ბავშვური ვიყავი, ვერ ვაცნობიერებდი, რა ხდებოდა. სიმკაცრეში გაზრდილს ეს თავისუფლება, “ველად გაჭრა” მომეწონა კიდეც. გზაში არიებს ვმღეროდი საგამოცდო პროგრამიდან და ვხალისობდი. იმ ბიჭს ვენდობოდი, ვიცოდი, არაფერს დამიშავებდა.

სიმღერ-სიმღერით ჩავედით ზესტაფონში. მერეღა ვიკითხე, აქ რა გვინდა-მეთქი. ბიჭის ძმაკაცმა ამიხსნა, ამ ბიჭს ძალიან უყვარხარ და სურს, დაოჯახდეთო.

დაუჯერებლად მეჩვენა, თამაშად აღვიქვი, თავი კინოგმირად წარმოვიდგინე… მარტო ის ვიფიქრე, დედა როგორ ინერვიულებდა, შინ მისვლას რომ ვაგვიანებდი. ბიჭებს ვთხოვე, სახლში დამარეკვინეთ-მეთქი. სატელეფონო ჯიხურიდან დავურეკე დედას და მხიარულად ვუთხარი – არ ინერვიულო, დედიკო, ზესტაფონში ვართ, მისი ნათესავები გვიმასპინძლებენ და საღამოს დავბრუნდებით-მეთქი.

დედა მიხვდა და შოკში ჩავარდა. სულ ჰქონდა შიში და ალბათ წინათგრძნობაც, არავის მოვეტაცე. მაფრთხილებდა ხოლმე, თუ ვინმემ მოგიტაცა, არ შეშინდე, დედიკო, იმ წუთას შენთან გავჩნდები და გამოგიხსნიო.

ამის შემდეგ დათომ დაურეკა დედაჩემს, წარამარა კითხულობდა ჩემს ამბავს. დედამ შესჩივლა, მიშველე რამე, ინგა მოიტაცესო. თბილისიდან დაიძრა ორი მანქანა. ერთში ისხდნენ დათო და მისი იარაღასხმული ძმაკაცები, მეორეში – ჩემები, ბიძა, დედა… კიდევ კარგი, გორთან დათოს მანქანა მილიციამ გააჩერა და აღარ გამოუშვა.

კითხვის გაგრძელება