სოციალური ქსელის ერთ-ერთი მომხმარებელი დავით ჩხენკელი შემდეგი სახის სტატუსს აქვეყნებს.
“გუშინ საღამოს ექვსისკენ, ვაგზალზე ჩავჯექი 77 ნომერში. ცოტახანში ამოვიდა ვიღაც ნახევრად ნასვამი და ნახევრად ძაან აქტიური კაი ბრგე მამრი და დაჯდა ჩემ სიახლოვეს. მერე ამოვიდა ვიღაც გოგო, რომ დავიძარით უკვე, ეს ტიპი წამოუხტა და ეგრევე შეატარა. გვერდით მიუჯდა, დაუწყო ლაპარაკი გაცნობაზე, გვარზე, ნომერზე, ფეისბუქზე, თან მთელი ტანით გადახრილია, თან დაბალ ხმაზე.
მოკლედ ეს გოგო ზრდილობიანაც ცდილობს მოიშოროს, არც ელაპარაკება. ამას უსმენს და უყურებს მთელი მარშუტკა, ვიღაცეები დაიძაბნენ, გადაჯდნენ, ვიღაცეები ადგნენ მოკლედ ყველა საქმის კურსშია. ეს ტიპი დგება მარშუტკის ლუქის გასაღებად, და ტელეფონს აძლევს გოგოს, დამიჭირეო. რო ბრუნდება უკან ხედავს რო თურმე ამ გოგოს ხელი არ უხლია და ისევ ზედ ადევს, აა ანუ არც დამიჭირე იმენა დაგადეო და გამორთმევის მომენტში ბარემ შეეხო.
ვზივარ და ყელში მიცემს გული, არც ქვეყნის გასწორება მდომებია და მწარე გამოცდილებით მსგავს სიტუაციებში ჩარევებზე სხვასაც ვეტყოდი რო ხელი ჩაექნია, მაგრამ 10-15 წუთის მერე უკვე ამ ტიპმა ძაან გაუტია. არ მოგეწონები და აგერ ნახავ ფეხებზეც დაგიკიდებს ვინც მოგეწონება და კაროჩე იმენა გაუპატიურება მეტი რამე თუა არვიცი, იმდენს და ისე ხშირად ელაპარაკება, ტანით მიხრილი და ეს გოგო ფანჯარასთან მიჭყლეტილი.
ოღონდ ის სცენა არ დახატოთ, პროსტა რო ბიჭი გოგოს ეჩალიჩება და რო მერერა, ტირილამდე ყავს მიყვანილი.
არა გმირობის, არამედ უკე იმის შეგრძნებით რომ ამის მოთმენა პირდაპირ ნიშნავს რომ იქ მსხდომი ყველა ადამიანი ერთმანეთს ვეუბნებით, ქვეყანა ჩალით რომაა დაფარული ავდექი და ვეცი ამ ტიპს. მოკლედ რო ვთქვათ, არის ერთი ამბავი. ამ დროს, როცა ვაღირსე გაჩერება და გაჩუმება,ორი ასაკოვანი ქალი, სხვადასხვა ადგილებიდან, ერთად მიწყებს ჩხუბს.
‘’რა გინდა, ნასვამია კაცი’’, ‘’ გოგო მოეწონა, ზედმეტი არაფერი უკადრებია შენ რაგინდა’’ ‘’თუ არ უნდა რას უჯდებოდა’’ ოღონდ ეს ყველაფერი მართლა, ამ სიტყვებით, ჩემ თვალწინ და იმ ყველაფრის მერე ხდება, რასაც ოცი ადამიანი დუმილით ვუსმენდით.
ოღონდ ამას ამბობენ, განა იმ ფიგურალურ ფბში დასაცინ კრებსით სასტავზეა ლაპარაკი, ორი ცოცხალი ადამიანია. სულით კი დამპალი და ტვინითაც მკვდარი, მარა მაინც.
უსმინეს იმას, თუ როგორ დაისვა უცნობმა კაცმა უცნობი გოგო გვერდით, როგორ არ გაჩერდა მთელი გზა ვაგზლიდან ქარვასლამდე, როგორ გაურია შეურაცხყოფები და მუქარები სიტყვებში, ხმა არავინ ამოიღო, და ამ ყველაფრის შემდეგ ჩემი მოქმედება შარიანობად შეაფასეს. შორტები მაცვია, ნაუშნიკები, წვერი მე არ მაქ, შავი სათვალე და დანა ჯიბეზე, ყველაზე ნაკლებად საშიში ტიპი ვარ და მე მეცნენ.
თავი რო აღარ შეგაწყინოთ უხამსი დეტალებით მე და ეს გოგო ერთად ჩამოვედით და მშვიდობით მორჩა ყველაფერი.
ორი დღეა ამაზე ვფიქრობ, ღამე ეგ მესიზმრებოდა.
ესეიგი მაშინაც კი, როდესაც არცერთი მოცემულობა არიძლევა გამართლების საშუალებას, როცა არც ოჯახია, არც უცნობები, არც გოგოა გამომწვევი,არც ღამეა, არც მარტოები არიან და არც არაფერი სხვა ყლეობა, რასაც გამამართლებელ საბუთებად მიიჩნევენ ხოლმე, დღისით-მზისით, ოცი კაცის თვალწინ ასეთი საზიზღრობის მომსწრე ხდები და ‘’მერე რა ნასვამია’’? ”გაუნათლებელი სიტყვა არ უკადრებია?”
და მაშინ როცა მე, არც გოგოს, არც ბავშვს და არც მაინცდააინც ვარდისფერ გარემოში მცხოვრებს რო ამდენი ხანი დამჭირდება ხმა ამოვიღო, ვინმეს მართლა აინტერესებს, რატომ არ იბრძვიან და რატომ არ აქვთ არაფრის იმედი ქალებს?
ჩემი ჩათვლით სავსე მარშუტკა არ უყურებდა ამ განუკითხაობას, არ უსმენდა? და ამის მერე მე ვიქნები მართალი, ჩამოსვლის მერე იმ გოგოს რო ვთხოვ აწი ამბავი ატეხე თქო?
კაროჩე არვიცი რა. იარაღით უნდა იარონ ქალებმა და დედისმოტყვნის უფლება უნდა ქონდეთ პირდაპირ მსგავსი ტიპებისთვის, და ეს კომუნისტი თაობაც ამოწყდება ოდესმე.
ტეხავს რა ამ თემის სხვა ჭრილში გადამღერება და ნეორაღაცეებში დანახვა.”
პირველი