ლია ლიქოკელმა ფეისბუქში დაწერა:
“დავჯექი წეღან, ჩემს თავს შევხედე და ვუთხარი:
შე საწყალო, რას დამსგავსებიხარ. მგონი ის დროა, სასწრაფოდ რამე გაგიხარდეს, და ადექი ახლა და მოიფიქრე, რა შეიძლება გაგიხარდეს-მეთქი.
დავფიქრდი.
და მოვიფიქრე:
აი, რომ ჩავლაგდები ახლა, ორიოდე დღეში, და ჩემი მთებისკენ გავემგზავრები, ეგ არაფერი;
იქ რომ თოვლი, ჩემი სახლი, დედაჩემი და მამაჩემი, კატაბზიკი და სახლის ყველა კედელზე ჩემი ბავშვობის ნაჭდევები დამხვდება, ეგეც არაფერი;
დიდი კარადის თავიდან ასაწყობ ნაძვის ხეს რომ გადმოვათრევ, მოვრთავ და მაღლა შემოვდგამ, კატას ნერვები რომ არ მოეშალოს, ეგეც არაფერი;
მერე ახალი წლის ღამეს მამაჩემს რომ დაეძინება 12-მდე და მე და დედაჩემი რომ გავცუნცულდებით გარეთ იმის საყურებლად, როგორ ანათებენ ფერადი მაშხალებით ბავშვები ჩემი სოფლის ცას (იქნებ თოვდეს კიდეც), ეგეც არაფერი;
მაგრამ, აი მერე, უსაქმურ დღეებში, ყველანი ერთად, მთელი ოჯახი საშობაო ფილმებს რომ მივუსხდებით და გადაბმით ვუყურებთ, რამდენიც იქნება, სადამდეც იქნება, რაც იქნება, როგორიც იქნება – ყველას, ყველა ფილმს, და ერთად რომ ვიცინებთ და ერთად რომ არ შევიმჩნევთ გულისჩუყება ბედნიერ დასასრულებზე მომდგარ უსირცხვილო ცრემლებს, და ერთად რომ გავაკნაწუნებთ ყველაფერ გასაკნაწუნებელს და რიგრიგობით რომ ჩაგვეძინება ხოლმე შეშის ტკაცუნში გათენთილებს მორიგი მარტოსახლშის ან თქვენთვისწერილიას ყურებისას, – აი ეგ ყველაფერი გამიხარდება მე.
ეგ იქნება ჩემი შობა, ჩემი ახალი წელი, ჩემი შესვენება ყველაფერ ძნელისგან, და ძალიანაც, ძალიანაც გამიხარდება.
საშობაო ფილმებს კი მარტო ვერასოდეს ვუყურებ: გვერდით ღუმელი უნდა ენთოს, ღუმელზე ჩაიდანი ბუტბუტებდეს, ხელს რომ სავარძლის სახელურზე შემოვდებ, დედაჩემის ხელი მხვდებოდეს, და მამაჩემი ამბობდეს, რომ ალბათ ამაღამ ძალიან, ძალიან, ძალიან მოთოვს.”