30 ოქტომბერს ტელეკომპანია „იმედმა“ გაავრცელა ინფორმაცია, რომ საპრეზიდენტო არჩევნების მეორე ტურისთვის მუშაობის საგანგებო რეჟიმზე გადადის.
რას ნიშნავს „იმედის“ განცხადება და იკითხება თუ არა ხელისუფლების ხელი მის უკან? _ ამ თემაზე „ახალი თაობა“ პუბლიცისტ ნინია კაკაბაძეს ესაუბრა:
_ გვესმოდა, რომ „რუსთავი 2“ პარტიული ტელევიზიაა. ახლა რა გამოდის?
_ ახლა გამოდის ის, რომ ტელეკომპანია „იმედი“ დეკლარირებულად და თავისი პირით აღიარებს, რომ ისიც პარტიული ტელევიზიაა. ოღონდ ამ შემთხვევაში სახელისუფლებო პარტიის კერძო ტელევიზიაა.
_ გგონიათ, რომ გადაწყვეტილება მართლა პატარკაციშვილების ოჯახმა მიიღო და ამაში ხელისუფლების ხელი არ ურევია?
_ მე მგონია, რომ ამ გადაწყვეტილების მიღმა თავად ჟურნალისტებიც დგანან, რომლებსაც მჭიდრო კონტაქტები აქვთ ხელისუფლების წარმომადგენლებთან. პატარკაციშვილების ოჯახი ანუ მფლობელები ერთ-ერთი რგოლია. მაგრამ გადაწყვეტილება მიღებულია ერთობლივად _ ხელისუფლება, ჟურნალისტები და მეპატრონეები.
_ ასე გგონიათ, რომ ჟურნალისტებიც ჩარეულები არიან?
_ აბსოლუტურად დარწმუნებული ვარ ამაში.
_ ანუ გამოდის, რომ ჟურნალისტებიც ხელისუფლების სამსახურში დგანან?
_ კი არ გამოდის, ასეა. ჟურნალისტები აქამდეც ხელისუფლების სამსახურში იდგნენ ძალიან აქტიურად, უბრალოდ ახლა ძალიან შიშველი სახით აკეთებენ ამ ყველაფერს. ახლა უკვე იმის შანსიც არ ექნებათ, რომ რაღაც განსხვავებული დაამტკიცონ ან თქვან მაინც. ახლა პირდაპირი დეკლარირება მოხდა იმისა, რომ „დიახ, ჩვენ ვართ „ქართული ოცნების“ მხარდამჭერი ტელევიზია“, რბილად რომ ვთქვათ და უჭერენ მხარს.
_ ასეთი დეკლარირება კარგია თუ ცუდი?
_ ტელეიმედისთვის ძალიან ცუდია, ზოგადად მედიაგარემოსთვის არამგონია, რომ ცუდი იყოს. პირიქით, ასეთი აღიარებითი ჩვენებები კარგია. როგორც დამნაშავე რომ აღიარებს თავის დანაშაულს სასამართლო პროცესზე, დაახლოებით ასეთი ვარიანტია. აღიარებითი ჩვენება ყოველთვის უკეთესია ხოლმე. იმიტომ, რომ შენიღბვის და ეშმაკობების საშუალება აღარ რჩება. პირდაპირ დეკლარირებულად ამბობს, რომ დიახ, მე ვარ ეს და ეს.
_ „რუსთავი 2“-ს თუ აქვს უკვე დეკლარირებული, რომ ის უჭერს მხარს ნაციონალურ მოძრაობას?
_ შეიძლება ითქვას, რომ 2000-იანი წლებიდან „რუსთავი 2“ იდეოლოგიურად უჭერს მხარს ნაციონალურ მოძრაობას. პარტია ოპოზიციაში იქნებოდა თუ ხელისუფლებაში, ეს ტელევიზია ყოველთვის მუშაობდა ნაციონალურ მოძრაობაზე.
ეს ბევრად უკეთესია იმიტომ, რომ ამ შემთხვევაში შეგიძლია იფიქრო, რომ ისინი იდეოლოგიური თანამოაზრეები არიან. ამ შემთხვევაში არ მოქმედებენ იმის მიხედვით, ვინ არის უმრავლესობაში და ვინ უმცირესობაში.
ტელეიმედი კი მუდმივად იცვლის პოზიციას და ის, როგორც წესი, ხელისუფლების მხარეს არის. თუ არ ჩავთვლით „ვარდების რევოლუციის“ შემდეგ რამდენიმე წელს, როდესაც ის ოპოზიციური ტელევიზია იყო და მაშინ მოიპოვა ყველაზე მეტი ნდობა და ხალხის ყურადღება. იმის გარდა, ძირითადად ყოველთვის უმრავლესობაზე მუშაობს.
_ ეს მასზე, როგორც რეიტინგის, ისე ნდობის მხრივ ცუდად მოქმედებს?
_ რა თქმა უნდა. ეს ცალსახად ცუდად იმოქმედებს, მაგრამ ეს კერძო ტელევიზიაა და მათ აქვთ აბსოლუტური უფლება, რომელ პოლიტიკურ ძალაზეც უნდათ, იმაზე იმუშავონ. ეს კანონთან წინააღმდეგობაში არანაირად არ მოდის.
უბრალოდ ეს არ არის ჟურნალისტური სტანდარტის დაცვა, რომელსაც ისინი არასოდეს არ იცავდნენ. უბრალოდ, ახლა ეს უფრო მეტად არის დეკლარირებული.
_ ასეთი რაღაცები ხდება სხვაგანაც, თუნდაც აშშ-ში, სადაც სიენენი დემოკრატებს უჭერს მხარს, ხოლო ფოქსნიუსი _ რესპუბლიკელებს, მაგრამ ზოგადად ქვეყნისთვის რამდენად კარგია ეს?
_ ეს არის სწორედ ის, როცა იდეოლოგიურ თანხვედრაზე ვსაუბრობდი. ამერიკაში ორი ძირითადი პარტიაა _ დემოკრატები და რესპუბლიკელები. ისინი არ არიან კონკრეტული ადამიანების და პოლიტიკოსების მხარდამჭერები. სხვადასხვა არხების სარედაქციო პოლიტიკა იმის მიხედვით არ იცვლება, ვინ მივა და წავა პარტიიდან თუ ხელისუფლებიდან. იქ სულ სხვა სიტუაციაა.
სიენენს რომ შეხედავთ, ვერ იტყვით, რომ პარტიული ტელევიზიაა და დემოკრატებზე მუშაობს. იმიტომ, რომ იქ პროფესიონალი ჟურნალისტები მუშაობენ. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ თუ დემოკრატები“ძალიან დიდ შეცდომებს დაუშვებენ, ამაზე ეს ტელევიზია არ ილაპარაკებს და გაჩუმდება.
_ იქ პოლიტიკოსებიც პროფესიონალები არიან.
_ დიახ, პროფესიონალები არიან და გაცილებით მაღალი რანგის პოლიტიკოსები არიან. ჩვენ როგორი ქვეყანაც ვართ, როგორი პოლიტიკოსებიც გვყავს, დაახლოებით იმის გამოძახილია ქართული მედიაც.
_ გვესმის ბოლო პერიოდში, რომ სამოქალაქო დაპირისპირების საფრთხე შეიძლება იყოს და რომ ძალიან პოლარიზებული გახდა საზოგადოება და ა. შ. თქვენ რას ფიქრობთ ამაზე?
_ მე ვფიქრობ, რომ ეს არის ახალი ხრიკი „ქართული ოცნების“ მხრიდან. მან გადაწყვიტა, რომ ახლა ამით შეაშინოს მოსახლეობა. 6 წელი მათი ძალაუფლება მთლიანად ნაციონალური მოძრაობის კრიტიკაზე დგას. ამ არჩევნებმა აჩვენა, რომ ეს აღარ ჭრის, ამიტომ მეთოდები გაამძაფრეს და გამოუშვეს პატარ-პატარა პოლიტიკოსები, მედიის წარმომადგენლები, საზოგადოების წევრები, რომლებიც ახლა საუბრობენ ამაზე.
დიდი ბოდიში ამ გამოთქმაზე, მაგრამ ეს აბსოლუტური ბოდვაა. ვისაც ვეკითხები, რა შეიძლება მოხდეს, არავის არ აქვს პასუხი. უბრალოდ, უაპელაციოდ ამბობენ, რომ შეიძლება სამოქალაქო დაპირისპირება იყოს.
ქვეყნებში არჩევნებით იცვლება ხელისუფლება. ვიღაცას უვარდება რეიტინგი, ვიღაცას ეზრდება, ეს არის ნორმალური პროცესი. თუ ვინმეს ჰგონია, რომ აქ სამუდამოდ არის რომელიმე ხელისუფლება, ძალიან ცდება. ქართველი ამომრჩეველი გაიზარდა და ხვდება, რომ როდესაც ის არის უკმაყოფილო, ის ხმას აძლევს ამ ხელისუფლების წინააღმდეგ. როგორც ეს გააკეთა 2012 წელს და როგორც გააკეთა ამ არჩევნებზე.
_ თქვენ გულწრფელად მოგწონთ რომელიმე კანდიდატი ან მოგწონდათ, ვინც პირველ ტურში იყრიდა კენჭს?
_ მე გულწრფელად არცერთი კანდიდატის ამომრჩეველი არ გახლავართ. არც სალომე ზურაბიშვილისთვის და არც გრიგოლ ვაშაძისთვის მიმიცია ხმა. ახლა ხმას მივცემ გრიგოლ ვაშაძეს ერთადერთი მიზნით. არა იმის გამო, რომ მე ეს კანდიდატი მომწონს, არამედ იმიტომ, რომ „ქართულმა ოცნებამ“ ძალაუფლების სრული დაპყრობა და უზურპაცია არ მოახდინოს.
თუკი ეს პატარა რგოლი იქნება ოპოზიციური ძალებით დაკომპლექტებული, ეს სერიოზულ დისკომფორტს შეუქმნის ხელისუფლებას და ეს მათთვისაც კარგია. უფრო ფრთხილად იქნებიან და უფრო ნაკლებ შეცდომებს დაუშვებენ. პოლიტიკური ძალა, რომელსაც მაკრიტიკებელი არ ჰყავს ამ ვერტიკალში, ხრწნისკენ არის განწირული.
ეს დაემართა თავის დროზე ნაციონალურ მოძრაობას და ეს ემართება „ქართულ ოცნებას“. ეს გამოიწვია საკონსტიტუციო უმრავლესობის მოპოვებამ და იმან, რომ ყველა ინსტიტუცია მათ ხელშია, იქნება ეს პროკურატურა, სასამართლო თუ სხვა.
ნათელი მაგალითია ეს. ჩვენი მდგომარეობა ამისი შედეგია.
იაგო ნაცვლიშვილი, ახალი თაობა