დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია გაზეთ ,,ახალ თაობაში” დაბეჭდილმა წერილმა ,,ქართულ პოლიტიკაში ახალი მილიარდერი შემოდის – ,,ის დიდი საფრთხეა ივანიშვილისთვის, ,,ოცნებას” წალეკავს, კალაძე მასთან ერთად იქნება…” (სტატია სრულად იხილეთ ბმულზე).
ვინ არის დავით იაკობაშვილი, რა ქონებას ფლობს, რა ინტერესები აქვს და ა.შ., ამ კითხვებზე ნაწილობრივ გაგცემთ პასუხს 2014 წელს ქართულ ,,ფორბსში” დაბეჭდილი სტატია, რომლის ერთ-ერთი ავტორი შოთა დიღმელაშვილია – რუსთაველის გამზირზე მიმდინარე ანტისაოკუპაციო აქციების ერთ-ერთი ორგანიზატორი. წერილის სათაური ნამდვილად შთამბეჭდავია – ,,წახვიდე დავითი, დაბრუნდე გოლიათი”.
,,დავით იაკობაშვილმა – საქართველოში დაბადებულმა, ფინეთში გადახიზნულმა და რუსეთში დაბრუნებულმა შვედმა ბიზნესმენმა, რომელიც უიკ-ენდებს მონაკოში მცხოვრებ ოჯახთან ერთად ატარებს, 2014 წელს $1,2-მილიარდიანი დოვლათით პირველად მოხვდა Forbes-ის მილიარდერთა რეიტინგში. თუმცა საამისოდ გაწეული ძალისხმევა მცირედ მოჩანს იმ სამუშაოს ფონზე, რომელსაც იგი საბჭოთა თბილისში “დღეში თუმნისთვის” ეწეოდა. ახლა ბიზნესმენის ყურადღება კვლავ საქართველოსკენაა მოპყრობილი.
როცა მონაკოს ერთ-ერთი ყველაზე ფეშენებელური სასტუმროს, “ფეირმონტის”, წინ გაჩერებულ “როლს როისსა” და “ბენტლის” შორის დგახარ და მილიარდერ რესპონდენტს ელი, ძალაუნებურად მთავარი გმირის სცენაზე გამოსვლის ათასნაირი სავარაუდო ვარიანტი გიტრიალებს თავში.
ჯუჯა სახელმწიფოში, სადაც ერთი მანქანის პარკინგის ადგილის ფასი $200 ათასს შეიძლება აღწევდეს და ლაჟვარდოვანი სანაპიროს ბუნებრივ ბრწყინვალებას ადამიანის ხელქმნილი ფუფუნება ჩრდილავს, შეუძლებელია, ქვეყნის ერთ-ერთი უმდიდრესი ბიზნესმენის გამოჩენასთან დაკავშირებით “რამე თვალის მომჭრელის” ხილვის წინაგანწყობა არ დაგეუფლოს.
დავით იაკობაშვილის მოულოდნელი გადაწყვეტილებებითა და უცნაური კონტრასტებით აღსავსე ხასიათი ჩვენი შეხვედრის პირველივე წამს გამოვლინდა, როდესაც “მილიონდოლარიან პეიზაჟში” – რბილად რომ ვთქვათ – მოკრძალებული, A კლასის მერსედესი შემოიჭრა. კიდევ უფრო გამიკვირდა, როდესაც მძღოლში თავად დავით იაკობაშვილი ამოვიცანი.
“რა თქმა უნდა, – გავიფიქრე მე, – სტატიაშიც ისე უნდა შემოვიდეს, როგორც მსოფლიო მოსახლეობის უმდიდრეს 2%-ში შევიდა: ვარაუდთა დინების საწინააღმდეგოდ, არასტანდარტული მოქმედებით, არსაიდან – Deus ex machina.
მანქანა ჩემ წინ გაჩერდა და ბიზნესმენის ჩუმი, თავდაჭერილი, მაგრამ ამავდროულად საოცრად თავდაჯერებული სალამიც გაისმა (იგი იმდენად ხმადაბლა საუბრობს, რომ ინტერვიუს მსვლელობის დროს ვნერვიულობდი, შეძლებდა თუ არა დიქტოფონი მისი ხმის ჩაწერას).
“სულ ასე მშვიდად ლაპარაკობს, – მოგვიანებით მეტყვის მისი პარტნიორი ვანო ნაკაიძე, Petrocas Energy Group-ის პრეზიდენტი, – მაშინაც კი, როდესაც გაცეცხლებულია”.
რკინის ნერვები, თავდაჯერებულობა და გამბედაობა – პიროვნულ თვისებათა ეს კომპლექტი აუცილებელი, მაგრამ არასაკმარისი იყო თითოეული ბიზნესმენისთვის, ვინც მასშტაბური სამეწარმეო საქმიანობა რუსეთში, 90-იანების გარიჟრაჟზე წამოიწყო. ამ თვისებების გარეშე დაღუპვა გარდაუვალი იქნებოდა. მაგრამ დავით იაკობაშვილისთვის მხოლოდ “გადარჩენა” ძალიან ცოტა აღმოჩნდა… დავით იაკობაშვილი არ ერიდებოდა ახალ იპოსტასებში საკუთარი თავის გამოცდას. იგი მოქმედებდა ჩუმად, მშვიდად, “ხმადაბლა”, მაგრამ არამც და არამც – მორიდებულად…
კვების მრეწველობა, სასარგებლო წიაღისეული, ავტობიზნესი, უძრავი ქონება, საბანკო სფერო, ენერგეტიკა, ახალი ტექნოლოგიები, ნედლეული, გართობის ინდუსტრია – ეს არასრული ჩამონათვალია მისი თანამონაწილეობით დაარსებული კომპანიების სამოქმედო არეალისა.
“სოფლის მეურნეობაში ძალიან კარგად ვერკვევი, კაზინოშიც ვერკვევი, ბანკში კარგად ვერკვევი, წარმოების აწყობა შემიძლია… მშენებლობა, უძრავი ქონება… უძრავ ქონებაზე ახლაც ვმუშაობ, აქაც [მონაკოში], რუსეთშიც და ლონდონშიც. უძრავი ქონება საინტერესოა – ყიდვა, რეკონსტრუქცია და გაყიდვა. საერთოდ კი მე არ შემიძლია გამოვარჩიო ერთი ბიზნესი მეორისგან. თუ ერთ რაღაცას უყურადღებოდ დატოვებ, მეორესაც დაკარგავ”, – ამბობს დავით იაკობაშვილი. მაგრამ მის სამეწარმეო ბიოგრაფიაში ერთ, სწორედ სოფლის მეურნეობასთან დაკავშირებულ კომპანიას მაინც გამორჩეული ადგილი უკავია. საუბარია “ვიმ-ბილ-დანზე”, რომელიც გახდა სასურსათო მრეწველობაში მოქმედი პირველი კომპანია რუსეთის მასშტაბით, რომელმაც აქციების საჯარო განთავსება მოახერხა, მსოფლიოს უდიდესი ბრენდების კონკურენციას გაუძლო და უპრეცედენტოდ სარფიანი გაყიდვით დააგვირგვინა საკუთარი დამოუკიდებელი არსებობა.
“ჯერ ვისადილოთ და მერე საქმე, აქ კარგი მზარეული ჰყავთ”, – გვეუბნება და საჭეს იაპონური ბაღის გვერდით მდებარე პატარა, მყუდრო იტალიური კაფესკენ ატრიალებს – “ეს ჩემი ცოლის მანქანაა, ისე აქ სულ მოტოციკლით დავდივარ. საცობებში ხელსაყრელია, თანაც ‘მევასება’”…
მონაკოს სტანდარტებით ისეთივე მოკრძალებულ იტალიურ კაფეში, როგორიც A კლასის მერსედესია, დავით იაკობაშვილს ყველა მიმტანი იცნობს და ისიც არ იშურებს მოკითხვებს გამართული ფრანგულით, თან შეკვეთასაც აძლევს – დასაწყისისთვის არტიშოკის სალათი და პასტა ზღვის პროდუქტებით. მგონია, ინტერვიუ რუსულად წარიმართება, მაგრამ ბავშვობის შესახებ კითხვის დასმისთანავე იგი ისე უეცრად იწყებს ამბის მოყოლას (დარბაისლური ქართულით, რომელსაც მსუბუქი “პლეხანოვური” შიბოლეთი დაჰკრავს), რომ დიქტოფონის მომართვას ძლივს ვასწრებ.
ბიზნესმენი საქართველოში გატარებულ ახალგაზრდობაზე მშვიდად, ნელა, მაგრამ ისე ლაღად და დეტალურად საუბრობს, რომ ცოტა ხნით “საქმე” მართლა მავიწყდება. შუალედებში პაუზას აკეთებს და ღიმილით გვეუბნება – “მიირთვით, გადაიღეთ, გემრიელია”. დავით იაკობაშვილის სიყმაწვილის ამბავი დესერტამდე გასტანს.
ზარმაცი მგელი და სამი გოჭი
1919 წელს დავით იაკობაშვილის ბაბუა სტამბულში გაექცა კომუნისტებს, რადგან მთელი ქონება ჩამოართვეს: “ბიზნესში იყო კაცი, პირველი მსოფლიო ომის დროს რუსეთის არმიას ამარაგებდა”. 1923 წელს ოჯახი რუსეთში დაბრუნდა.
“ორჯონიკიძე ეხმარებოდა ჩემს ოჯახს, რადგან მანამდე ბაბუაჩემი დაეხმარა მას, ქუთაისში, – ამბობს იგი. – მამაჩემი ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ სავაჭრო ფლოტის ერთ-ერთ გემზე, მთავარ მექანიკოსად მოეწყო სამუშაოდ. გემი ლენინგრადიდან – ლონდონში და ნიუ-იორკში დაცურავდა. კარგად ცხოვრობდა, რადგან იქიდან ბევრი რამის ჩამოტანა შეეძლო”…
,,მე 1957 წელს დავიბადე, მყავს და. უფროსი ძმაც მყავდა, მაგრამ ჩემს დაბადებამდე გარდაიცვალა. თბილისში 25-ე სკოლაში ვსწავლობდი, ბიოლოგიური სკოლა იყო. მერე 42-ე სკოლაში გადავედი, ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლაში. კარგად დავამთავრე. მათემატიკა ძალიან კარგად მეხერხებოდა…
,,გეპეი’ არ დამიმთავრებია, რადგან ოჯახი ისეთ სიტუაციაში აღმოჩნდა, რომ აუცილებლად უნდა მემუშავა. ღამით მეტრომშენში ვმუშაობდი, დღისით – მეტალურგიულ ინსტიტუტში, ლაბორატორიაში. არა, შემეძლო უმაღლესი დამემთავრებინა, მაგრამ ზარმაცი ვიყავი…
წელიწადში 200 დღეს მოსკოვში ვატარებ, ხოლო 165-ს პლუს-მინუს ორი დღე – მონაკოში, ოჯახთან…
მეხერხებოდა რადიოტექნიკისა და მაგნიტოფონების შეკეთება და დავიწყე მათი რემონტი. მუსიკალურ ჩანაწერებსაც ვამუშავებდი. ძალიან კარგი სამსახური იყო, კაი ფულს ვშოულობდი, ჩემი თუმანი-დღეში მქონდა”.
“ღამეში-თუმანს” კი მეტრომშენში აძლევდნენ; 60-80 მანეთამდე მეტალურგიურ ინსტიტუტში შოულობდა. ვერაფერს იტყვი, მართლა კარგი ფული იყო მაშინ, როცა საშუალო ხელფასი 120 მანეთით განისაზღვრებოდა.
“მერე შემოვიდა ვიდეოჩანაწერები, ვიდეოაპარატურა. იმაზეც ვმუშაობდი. პრინციპში, ეს ყველაფერი აკრძალული იყო. რადიოს რემონტში რომ ამეღო სამი მანეთი და ვიღაცას დავეჭირე, სამწლიანი პატიმრობა მქონდა გარანტირებული. რისკი იყო, მაგრამ ვაკეთებდი. ეს გახლდათ ჩემი ხელოვნება და ხელობა”, – ამბობს სიცილით და მთელ ამ “ძელეცურ” დავიდარაბაში აშკარად თავის საყვარელ მომენტს უახლოვდება – პირველი ბიზნესის ამბავს, რომლის მოსმენისას სიცილს უკვე ვეღარავინ იკავებს…
“ჩემი მეგობრის, ვაჟა ბუღაძის დახმარებით სიგნალიზაციების დაყენების შეკვეთებს ვიღებდი არასაუწყებო დაცვისთვის. ამ დროს მინისტრმა მიიღო განკარგულება, რომ თანამშრომლებისთვის შეიძლება გოჭების გაცემა გამოსაზრდელად. ჩემს მეგობარს, ვასიკო ბარნოვს, ჰყავდა მეგობარი ოჯახი წყნეთში და იქ მოვამზადეთ ეზო გოჭებისთვის. ავიყვანეთ ორასი გოჭი. ასი იქვე გარდაიცვალა. მაგრად ვიდარდეთ. 011 მარკის “ჟიგული” მყავდა და რესტორნებში, სადაც შეიძლებოდა, ყველგან ვაგროვებდით ღორებისთვის საჭმელს. დღე არ იყო, რომ წყნეთში ნარჩენებით სავსე მანქანით არ ავსულიყავით”.
შრომამ შედეგი გამოიღო – წელიწადნახევარში უკვე სამასამდე გამრავლებული 100-კილოიანი ღორი, სამ მაღალბორტიან მანქანაზე მოთავსებული, უკვე ჩაბარების გზაზე და – ჰოი, უბედურებავ!
ათასი მანეთი გარბის!
“მე და ვასიკო მივსდევთ. თეთრ შარვალ-პერანგებში ვართ, ზაფხულია, სიცხეა. ყველა გაჩერებულია. დავიჭირეთ და ეს ასკილოიანი ღორები, სამივე ქვემოდან ავისროლეთ ბორტზე. ძალიან დავისვარეთ. სამაგიეროდ, ჩავაბარეთ და კარგი ფული ვიშოვეთ მაშინ. ასე ვმუშაობდი”.
მერე საბჭოთა კავშირიდან წასვლა გადაწყვიტა: “იქ რა გამეკეთებინა? რემონტი, რაღაცას გააკეთებ ნაცნობობით, მეტი არაფერი”.
ხანგრძლივი მცდელობის შემდეგ ქვეყნიდან გასვლის უფლება მისცეს და 1987 წლის 14 მარტს დავით იაკობაშვილი ფინეთში გაემგზავრა. თავიდან უჭირდა, მრეცხავად მუშაობდა, შემდეგ კი ემიგრანტს ბედმა კვლავ გაუღიმა: “მძღოლად დავიწყე მუშაობა. იაპონელ ჟურნალისტებს ვემსახურებოდი, ფინეთში დავატარებდი. ვაჩვენებდი, რას ჭამენ ფინელები. უფასოდ ვჭამდი და 200 ფინური მარკა მქონდა დღეში. ეს ჩემთვის სამოთხე იყო – Paradise!”
თუმცა დავით იაკობაშვილს შვედეთზე ეჭირა თვალი: “შვედეთში ისეთები იყვნენ, როგორიც მე, რაღაცის აშენებაზე, გაკეთებაზე, დაწყებაზე ფიქრობდნენ”. 1987 წლის 9 სექტემბერს იგი სტოკჰოლმში მიემგზავრება და თავშესაფარს ითხოვს. სამ თვეში რეზიდენტის სტატუსს იღებს; დღისით ენას სწავლობს, ღამით კი “მანქანით დაატარებს ხალხს”.
Back in USSR
იაკობაშვილს დიდი ბაზარი სჭირდებოდა. კოოპერატივების ეპოქის რუსეთი საუკეთესო ადგილი იყო სამეწარმეო ჟინით შეპყრობილი self-made ადამიანისთვის…
ლენინგრადში ჩადის და ხის ნაწარმზე იწყებს მუშაობას. დასაწყისი მოკრძალებულია: ხე-ტყის მასალა რუსეთიდან შვედეთსა და ფინეთში გადიოდა. “ხის მასალა გავყიდე 88-ში, ცოტა ფული ვიშოვე და 14 ათას მარკად ხუთი წლის მერსედესი ვიყიდე”, – იხსენებს ბიზნესმენი.
ლენინგრადიდან იაკობაშვილი, ახალი საქმის ძიებაში, მოსკოვისკენ გაემართა. ამავე პერიოდში გაიცნო ბიზნესპარტნიორი, რომელთან ერთადაც აზარტული თამაშების კომპლექსს, “ჩერის”, ააშენებს და, რაც მთავარია, სწორედ მაშინ მიმართავენ მას საქმიანი წინადადებით ძველი მეგობრები – პაველ დუდნიკოვი და ევგენი იაროსლავსკი, რომელთაც ერთი წლით ადრე დაეარსებინათ სილამაზის სალონი “ჟენშენი” – ერთ-ერთი პირველი კოოპერატივი რუსეთში. სიყმაწვილის მეგობრები მას საქმეში შესვლას შესთავაზებენ. დუდნიკოვის, იაროსლავსკის, იაკობაშვილისა და რამდენიმე სხვა მეგობრის პარტნიორული ჯგუფი გახდება ის ბირთვი, რომლის ორბიტის გარშემოც დიდი და მცირე პლანეტებივით დატრიალდება კომპანიების მთელი პლეადა.
თუმცა პირველ შემოსავალთან ერთად პირველმა პრობლემებმაც იჩინა თავი – პარაზიტებმა ფული იყნოსეს: “ერთი ქართველი იყო, მაგარი კონფლიქტი მომივიდა. მანქანის წართმევა უნდოდა. მაგას “საქმის გასარჩევად” მთელი ამალა მოჰყვა, ჩემთან კი ჩემი ორი მეგობარი იყო. ჩვენ სამნი მივედით, ისინი თხუთმეტნი. გასაგიჟებელია, მანქანის გულისთვის მთელი ცხოვრება შეიძლება აგრეოდა.
ყველაფერში ვმუშაობდით, რა უნდა გვექნა. რესურსი არ გვქონდა. ვიცნობდი ვიღაცებს, მაგრამ ‘კომუნისტური პარტიის ფული’ ჩვენ არ გვქონდა. ყველაფერს მოვედეთ. ავტობუსი ვიქირავეთ – ტურისტები რომ ელოდებოდნენ რეისს “შერემეტიევოში”, დოლარს ვიღებდით და მოსკოვში დაგვყავდა ექსკურსიაზე. დაწვეს ჩვენი ავტობუსი ვიღაცებმა, მაგრამ მერე მაგათი ავტობუსიც დაიწვა, შემთხვევით, ეტყობა, ღმერთიც ჩვენ მხარეს იყო, – ამბობს სიცილით. – მერე გემი ვიქირავეთ, “მოსკვა-რეკაზე”, პორტში იდგა, სასტუმროდ გადავაკეთეთ და კარგ შემოსავალს იძლეოდა. იმდენი ბიზნესი გვქონდა, აღარც მახსოვს: ჯინსებს ვყიდდით, ქირითაც გვქონდა მაღაზიები აღებული”.
ამასობაში ხის მასალის ბიზნესი ავეჯისაში გადაიზარდა. ბიზნესპარტნიორებმა ავეჯით უზრუნველყვეს სასტუმრო “მეტროპოლი”. ამ საქმეში იაკობაშვილს შვედი მეგობარი დაეხმარა. სხვათა შორის, იაკობაშვილის, დუდნიკოვისა და იაროსლავსკის გუნდის ენთუზიაზმმა ისეთი შთაბეჭდილება მოახდინა შვედ პარტნიორზე, რომ სწორედ მან წამოიძახა ახლო მომავალში სამეულის მიერ დაარსებული კომპანიის სახელი – Trinity! (ინგ. “წმინდა სამება”)
“ტრინიტის” პირველი დიდი ბიზნესი “ჟიგულებით”, “მოსკვიჩებითა” და “ვოლგებით” გადაჭედილ ქალაქში ამერიკული ავტომობილების შემოყვანა იყო. მარტივად არ წასულა საქმე, თავადაც კი უწევდათ ფინეთიდან მომავალი ავტომზიდის საჭესთან ჯდომა – “ჩამოგვყავდა მანქანები ნიუ-იორკიდან, ატლანტიდან, სან-ფრანცისკოდან, ლოს-ანჯელესიდან. იქ ვყიდულობდით აუქციონზე და მიგვყავდა ფინეთში, ჰელსინკიში.
მაშინ საბჭოთა კავშირის პასპორტით დავდიოდი, შვედური პასპორტი მხოლოდ 97-ში ავიღე. მანქანებით მომარაგებაზე მუშაობისას მივიღეთ დილერობის უფლება General Motors-ისგან და მოსკოვში, კიევში, ლენინგრადში, ტალინშიც კი გვქონდა ცენტრები. “შევროლეს” პირველი დილერები ჩვენ ვიყავით, მერე უკვე ბორის ბერეზოვსკი”.
ამ პერიოდში რუსეთში უფრო შემოსავლიანი საქმე იბადებოდა – აზარტული თამაშები. სამეული აზარტული თამაშების სფეროში მომუშავე შვედურ კომპანიასა და კონცერნ “ოლბისთან” ერთად “ნოვი არბატზე” მოსკოვში უდიდესი სათამაშო კომპლექსის, “ჩერის” მშენებლობას შეუდგა. “ჩერის” ღამის კლუბი “მეტელიცა” მოჰყვა.
დავით იაკობაშვილის ყველაზე წარმატებული ბიზნესპროექტი ასე დაიბადა: “ჩერიმდე” ნახევარი წლით ადრე მას საქმიანი წინადადებით ორი ახალგაზრდა დაუკავშირდა – სერგეი პლასტინინი და მიხაილ დუბინინი. “1992 წლის 25 ნოემბერს დაიწყეს წვენების წარმოება, შეექმნათ პრობლემები – ვიღაცები უფლებას არ აძლევდნენ, ვიღაცები ‘აწვებოდნენ’” ,– ამბობს იაკობაშვილი.
თუმცა კრიმინალები ერთადერთი დაბრკოლება არ ყოფილა “ვიმ-ბილ-დანის” წარმატებისკენ მიმავალ გზაზე…
საქართველოში დავით იაკობაშვილის კომპანიებში 3 ათასი ადამიანია დასაქმებული, ინვესტიციების საერთო რაოდენობა $200 მილიონს აღწევს..
იაკობაშვილის მიერ შეძენილი საქართველოში მოქმედი კომპანიების აქტივები, რომლებიც მანამდე დავით კეზერაშვილს – საქართველოს შემოსავლების სამსახურის ყოფილ უფროსსა და თავდაცვის ყოფილ მინისტრს – ეკუთვნოდა…
თავდაცვის ყოფილი მინისტრის წინააღმდეგ საქმე 2013 წელს აღიძრა, ერთი წლის შემდეგ, რაც საპარლამენტო არჩევნებში ბიძინა ივანიშვილის პოლიტიკურმა გუნდა გაიმარჯვა. ამიტომ სანამ კეზერაშვილს შევეხებოდით, იაკობაშვილს მისი და ექსპრემიერ ბიძინა ივანიშვილის ურთიერთობაზე ვკითხე.
“ივანიშვილი იმ დროს გავიცანი, როცა რუსეთში პირველ ბიზნესნაბიჯებს დგამდა. მე ჩამომქონდა კომპიუტერები და ბიძინა და მალკინი ყიდდნენ. პარტნიორული ურთიერთობა გვქონდა – “რუსული კრედიტი” როცა შეიქმნა, ახლოს ვიყავით, პოზიტიური პარტნიორობა იყო. მაშინ დროც სხვა იყო, ჩვენც სულ სხვა ხალხი ვიყავით – მაშინ ყველაფერი უფრო ადვილად წყდებოდა, – ამბობს იაკობაშვილი, რომელიც ივანიშვილს გაპრემიერების შემდეგ სულ ორჯერ შეხვდა – მათ შორის დავოსის ეკონომიკურ ფორუმზე.
რაც შეეხება დავით კეზერაშვილს, ბიზნესმენმა იგი 2005 წელს გაიცნო, თუმცა მათი ბიზნესპარტნიორობა კეზერაშვილის მთავრობიდან წამოსვლის შემდეგ დაიწყო. 2011 წელს, მას შემდეგ, რაც იაკობაშვილი Petrocas Energy Group-ის სტრატეგიული ინვესტორი გახდა, მას კეზერაშვილთან – მინორიტარ პარტნიორთან – ჰქონდა ერთი პრინციპული შეთანხმება: ბიზნესის არანაირი შეხება პოლიტიკასთან.
დავით იაკობაშვილს პოლიტიკისგან თავი ყოველთვის შორს ეჭირა: “ძალიან პოლიტიზებულია ყველაფერი. რატომ? – არ ვიცი. ყველას ჰგონია, რომ ვიღაცა ‘პოზიციას’ ეხმარება, ვიღაცა ოპოზიციას. არავინ არავის ეხმარება. ბიზნესი – ბიზნესია. შეეშვან და მისცენ განვითარების უფლება… არ გამოდის პოლიტიკა და ბიზნესი ერთად. მე არ მაინტერესებს ეს ყველაფერი. საშუალებას თუ მომცემენ, გავაკეთებ ყველაფერს. მე ჩემი პატრიოტული გრძნობა მაქვს”.
დავით იაკობაშვილი საქართველოსთვის ყველაზე დიდ პოტენციალს ენერგეტიკისა და ტრანსპორტირების სფეროებში ხედავს, მაგრამ მისი აზრით – “რეგიონულ ჭრილში ქართული ბიზნესინტერესები ამ სფეროებში ხუთბალიანი სკალის სამოსანია”.
საქართველოში დავით იაკობაშვილის აქტივობა მხოლოდ ბიზნესით არ შემოიფარგლება. გავრცელებული ინფორმაციით, იგი აფინანსებს ახალგაზრდა თაობაში ფილოსოფიური ცოდნის გაღრმავების პროგრამას, ქართული სპორტის განვითარების ხელშეწყობის პროგრამას და ახალგაზრდა მეცნიერების მხარდაჭერის პროგრამას, რომლებიც სასოფლო-სამეურნეო სფეროში თანამედროვე ტექნოლოგიებს ნერგავენ.
,,განათლება ყველაზე მნიშვნელოვანია. ცხადია, უნდა დაეხმარო იმას, ვისაც ეს სჭირდება, მოხუცებს უნდა მიხედო. განათლება კი გრძელვადიანი ინვესტიციაა. განათლებაშია ის, რომ ხალხი გამოასწორებს თავის შეხედულებას, თავის აზრს. დროთა განმავლობაში ეს რაღაცას შეცვლის. რაც უფრო განათლებული ხალხი იქნება, მით უკეთ მოიფიქრებს, რა როგორ ჯობს გააკეთოს და მთავარ ამოცანასაც უპასუხებს. რა ჯობია, ახლა დავკლათ ის წიწილა, რომელიც ოქროს კვერცხებს დადებს თუ დაველოდოთ მის გაზრდას?”.
სხვა ენთუზიაზმით იწყებს საუბარს საკუთარ გატაცებებზე:
“მოტოციკლეტი და კარგი ამინდი. იშვიათად, მაგრამ თუ დრო მაქვს, სკუტერით დავდივარ. აქედან კორსიკას და სარდინიას მოვუარე და უკან დავბრუნდი. ჯანმრთელობა თუ ხელს შემიწყობს, აქედან სტოკჰოლმამდე მინდა წასვლა, ნაპირის გაყოლებით. აქამდე აკრძალული იყო შვედეთში კუნძულებს შორის სკუტერით სიარული, ახლა უკვე შეიძლება. ათი დღის ამბავია მაქსიმუმ აქედან იქამდე ჩასვლა”.
მის გატაცებათა შორის საპატიო ადგილს მექანიკური საკრავების კოლექციონირება იკავებს. ინტერესი მისმა შვედმა მეგობარმა გაუღვივა, სწორედ მან, ვისთან ერთადაც “ჩერის” მოჰკიდა ხელი. შვედი ბიზნესმენი ბილ ლიდვალი თავს შეუძლოდ გრძნობდა და ეშინოდა, ადრე თუ გვიან შვილებს მისი ძვირფასი კოლექცია არ დაენაწევრებინათ და სხვადასხვა ადამიანზე გაესხვისებინათ.
“მითხრა, ჯობს ბავშვებს ფული დავუტოვო და თუ მუზეუმის აშენებას გადაწყვეტ, ჩემგან იყიდე, კიდევ შემატებ ინსტრუმენტებს და საბოლოოდ კარგ კოლექციას გააკეთებო, – ამბობს დავით იაკობაშვილი. – მე მომეწონა მუზეუმის იდეა. ორღანებმა და გრამოფონებმა ბავშვობა გამახსენა. ქუჩაში რომ დადიოდნენ და უკრავდნენ ორღანს 60-იან წლებში. 5 კაპიკს ვაძლევდი ხოლმე, მახსოვს”.
იაკობაშვილის კოლექციაში სხვადასხვა უნიკალურ ინსტრუმენტს შეხვდებით. აქვს ორი ფრანგული მექანიკური ორღანი, რომლებსაც, თავის დროზე, ფრანგი მონარქები – ლუი XVII და ლუი XVIII – ფლობდნენ. ეს რარიტეტული ინსტრუმენტები მხოლოდ ერთ ეგზემპლარად არსებობს: “ბევრი ინსტრუმენტი მაქვს. 700-მდე მუსიკალური საათი, 200-მდე ჯიბის საათი, ორღანები. მაქვს პატარა მუსიკალური ყუთები, სხვადასხვა მუსიკალური ძველმანი, ბეჭდები, სათვალეები, დანები – ყველაფერი მუსიკას უკრავს. ბულბულები და “კანარეიკა” 5 ცალი; ძალიან ბევრი ფოტო, რუკები. კავკასიონის სურათები, 150 წლის წინანდელი თბილისის, ქუთაისის, კავკასიონის გზის ფოტოები…”.
ჩვენ იაპონური ბაღის გასასვლელისაკენ მივემართებით და გზაში წარმატების მისეულ ფორმულაზე ვეკითხები:
,,მთავარია ოპტიმიზმი და უნდა მიაწვე და მიაწვე. მუშაობა არ უნდა იყოს – დილით დაიწყე და საღამოს სახლში წახვედი. თუ მო.დის, უნდა იშრომო, თუ არ მოდის… თუ არ მოდის, მაშინ უფრო მეტი უნდა იშრომო”, – მპასუხობს დავით იაკობაშვილი და გამოსამშვიდობებლად ხელს ისე ძლიერად მართმევს, რომ, მგონი, სხვებმაც გაიგეს, როგორ გაიტკაცუნა ჩემი მარჯვენა მტევნის რომელიღაცა ფალანგმა. ეს ხელის ჩამორთმევა აუცილებლად დამამახსოვრდება.
ფორბსი, ავტორები შოთა დიღმელაშვილი, გუგა სულხანიშვილი